Op een doordeweekse dag zitten we te lunchen. Terwijl ik mijn boterham met kaas beleg vraag ik mijn zoon van negen ‘wat is het leukst van een regenwoudbrein?’ Kauwend op zijn broodje pindakaas antwoordt hij ‘nieuwe dingen bedenken.’ En zonder af te wachten voegt hij toe ‘en het minst leuk, is dat je niet altijd door iedereen begrepen wordt.’
Naar schatting heeft twee procent van de Nederlanders een zogenaamd regenwoudbrein [1]. In Nederland wordt dit hoogbegaafd genoemd. Hoogbegaafdheid wordt vaak geassocieerd met hoog- intelligent en gekoppeld aan ‘gemakkelijk kunnen leren’ waardoor je fluitend je schoolcarriere doorloopt. Veel mensen met een regenwoudbrein herkennen zich hierin niet en noemen zichzelf eerder dom, lui en wispelturig. Ook op school en door zorgverleners worden regenwoudbreiners vaak niet als zodanig herkend met alle gevolgen van dien [2].
Daarom nodig ik je uit voor een creatief experiment en je voor te stellen dat je een bergtop wilt beklimmen. De reden maakt niet uit. Misschien heb je er een foto van gezien of zou je de wereld wel eens willen zien vanaf een bergtop. Op weg naar die bergtop kom je in een regenwoud. Het is er warm en vochtig. Rondom je groeit een wirwar van bomen en planten. Hoog boven je slingeren apen aan lianen. Door het volle bladerdek zie je de bergtop niet meer. De lucht is gevuld met een kakofonie van geuren en geluiden. Tussen het woekerende groen, bloeien prachtige bloemen en groeien exotische vruchten. Er zijn geen duidelijke paden. Als je een bloem van dichtbij wilt bekijken zul je er een weg naar toe moeten hakken. Gebiologeerd bekijk je het binnenste van een bloem met oranje-roze gele stamper met piepkleine stipjes en prachtige paars-bruine meeldraden. Of nee, eigenlijk zijn ze meer blauw-zwart-rood. Je ogen schieten vol tranen, zo mooi is de bloem. Dan zie je dat de bloem daarnaast ruw is afgerukt en je voelt een enorme woede in je opwellen. Je realiseert je wat een onrecht de natuur wordt aangedaan door de onwetende mensheid. Een groot intens verdriet overmand je. Links zie je wat bladeren zachtjes bewegen. Zijn dat de ogen van een jaguar? Hoewel een beetje bang ga je nieuwsgierig op onderzoek. Je voelt wellicht eenzaam en hebt behoefte aan gids die de geheimen van het regenwoud kent. Want hoewel interessant en uitdagend, voelt het niet perse veilig. Dat je op weg was naar je bergtop ben je vergeten.
Na dit experiment kan je (beter) begrijpen dat, als je zintuigen intens geprikkeld worden door alles in het regenwoud, een overzichtelijke polderlandschap met rijtjeshuizen al gauw saai voelt. En ook dat het regenwoud zoveel angst kan generen, dat je niet verder durft, stil staat of zelfs omkeert. Beide situaties belemmeren je nieuwsgierigheid en daarmee je leervermogen.
Afhankelijk van je temperament, opvoeding en (leer)omgeving kan je ook floreren met een regenwoudbrein en een bron zijn van creativiteit en innovatie. Dit vraagt dat we diversiteit erkennen en individuele kwaliteiten omarmen in plaats van af te wijzen. Sommigen zullen dan ook erkennen dat ze geen voorstellingsvermogen hebben, niet creatief kunnen denken en afhaken bij het vooruitzicht op iets nieuws. Dat is niet erg. We zijn immers verschillend.
Na het voor- en nadeel van een regenwoudbrein te hebben besproken, verliezen we onszelf in een diepgaande analyse of pindakaas wel kaas mag heten. Ik geniet.
Meer informatie:
Bronvermelding:
